3

اون اولین بار ھایی که مثلا یه چیزو برات تعریف میکردن و تو با سادگی تمام باور میکردی گاھی ھم ممکن غصه میخوردی و نگران میشدی حتی ولی بعد یه نفر سومی میومد و میگفت تو چقدر سادہ ای بابا این حتما میخواست فلان کارو کنه  بعد این داستان برای تو سرھم کردہ. یا یه ھمچین چیزایی

بعد وقتی تو با چشمای گرد شدہ نگاھش میکردی . میشست برات با جزئیات از احتمال ھایی ک وجود دارہ میگفت . احتمال ھایی ک  شاید حتی ھیچکدوم در حالت عادی به ذھنت ھم نمیرسید .

اون لحظه ھا صرف نظر از این که ته داستان واقعا راست بودہ یا دروغ ، آدم یه حسی دارہ 

یه حسی ک شاید نشه توصیفش کرد. یه حسی آمیخته از سادگی و تعجب گاھی وقتا ھم حماقت و روشن شدن  یا حتی یه خلسه ای از ھجوم فکر ھای مختلف

 بچه که بودم این اتفاق زیاد برام میفتاد . الانم میفته برامون گاھی . اما خب آب دیدہ تر شدیم .یاد گرفتیم چطوری با در نظر گرفتن اون روی دروغ قضیه ھم اعتماد کنیم تا بعدش خیلی پس نیفتیم از دروغ بودن حرفا و آدما

شاید این روزا صداقت فقط تو گفتار معنی نشه  بلکه مجموعه ای از گفتار و رفتار و احساس و تصمیم باشه 

نمیخوام بگم آدم راست گوییم ولی  راست گفتن ھمیشه یه صبری میخواد

کاش اون موقع ھا جای تو گوشمون خوندن  برای باور کردن یا نکردن حرفای بقیه بیشتر بھمون صبر یاد میدادن

صبر کردن و صبوری کردن شاید چیزی باشه ک خیلی ھامون از ترسش تن به دروغ میدیم.